Periodu de les grandes migraciones

Periodu de les grandes migraciones (na historiografía tradicional europea tamién se denominaron invasiones bárbares o migraciones xermániques) ye un periodu asitiáu ente'l sieglu III y el sieglu VII d.C qu'afectó a estenses rexones de la zona templada de Eurasia, y qu'acabó provocando la cayida o desestabilización de grandes imperios consolidaos como l'imperiu romanu, l'imperiu sasánida, l'imperiu Gupta o l'imperiu Han.

En sentíu más acutáu, les denominaciones "invasiones bárbares" o "migraciones xermániques" son distintes denominaciones historiográfiques pal periodu históricu carauterizáu poles migraciones masives de pueblos denominaos bárbaros ("estranxeros", que nun falaben una llingua "civilizada" como'l llatín o'l griegu) escontra l'Imperiu romanu, que llegaron a invadir grandes estensiones d'este, ocupandolas violentamente o llegando a alcuerdos políticos, y que fueron la causa direuta de la cayida del Imperiu romanu d'Occidente (la deposición del últimu emperador d'Occidente producir nel 476, anque'l so poder yá nun yera más qu'una ficción xurídica).

Tuvieron llugar a lo llargo d'un ciclu históricu de llarga duración, ente los sieglos IV y VI, y afectaron a la práutica totalidá d'Europa y la cuenca del Mediterraneu, marcando la transición ente la Edá Antigua y la Edá Media que se conoz col nome d'Antigüedá tardida.